Yoksun ki

Soğuk bir gece yarısı,
Bir duvarla bakışan şair var odada.
Geçiyor zaman, durmuyor dünya.
Elime verdiği çiçekleri koparıyor.
Bir hiçiz sanki, hiçlik için var olmuş.
Yok olmak için doğmuş,
Bir saate takılı kalsın diye mi doğdu gözlerim?
Kalem boğazımda yaşayayım diye mi doğdu bedenim?
Ne kendimi bilirim, ne de bu saati.
Ürktüğüm bir hayatın parçası da olmam ben.
Giderim bir şairin doğduğu yere.
Bilmem ki nedir bu gözyaşları?
Nedir bu ağlamak için doğan siyah kuşları?
Gökyüzünde kanat çırpsın diye tuttuğu umutları…
Ben bilmem ki.

Sabah uyan, akşam sekize doğru git.
Kendini anlamaya adadığın ince bedeni,
Toprağa gömmek için yürüdüğünü bil.
Dünya elinde değil ve birkaç umudun da.
Sen sadece var olmak için var oldun,
Başka da değil.
Gözlerinde süsleme insanları,
Ve sesini kıs tüm o yalanlara karşı,
Bitecek bir hikayenin başrolünde olan,
Bir şairsin sen.
Kapat gözlerini, yoksun sen.
Önemi olmayan bir oyunun içine doğdun.
Elini tutup, yüreğine koyduğun acın,
Şimdi nerede?
Götüremezsin hüznü, gittiğin her yere.
Ölüm ki saklayacak her bedeni,
Değiştirecek tüm zihnini,
Şimdi sus ve dinle sessizliği.
Öyle basitsin ki.
Aynalar insana güzel konuşur, değil mi?
Sen bil kendini, bir de kalemini.
Kapat gözlerini.
Yoksun ki.

Bir yağmur damlasında buldun kendini,
Rüzgarın şehri sarması tuttu kalbini,
Ne için var oldun sen bilmezsin ki.
Gökyüzün kaldırır tüm bedenini,
Sen bil diye kendini.
Kısa bir parçası ol bu hayatın,
Üzme yüreğini,
Sevsene kendini.
Sevenin gözünden bil yüreğini.
Sesler çok fazla, kapat gözlerini.
Yoksun ki.
Adımların yavaş, hayat hızlı.
Geçmek için geldi hepsi.
Sen bilirsin, bendekini.
Aynada gördüğün şairi.
Buradasın, yüreklere dokunmak için.
Bir şair var desinler diye buradasın.
Anlasınlar diye bedenini,
Buradasın.

Zaman sadece bir rüya,
Hayat bir masal,
Kapatsana gözlerini.
Yoksun ki.