“Sürekli sıkılıyoruz”
Bulunduğumuz duruma isyan ediyoruz, sefaletin derecelerini düşünmeden. Sıkılmamız, elde ettiklerimizle yaşamak zorunda kalıyor olmamızdan. Bu oluş, insanın terbiye edilmemiş doğası gereği olandan fazlasına ulaşabilme arzusunu tetikliyor.
Arzularına ulaşamama gerçekliği, arzulama isteğinizi çoğaltıyor. Arzularındaki çoğalma şiddeti isyana dönüşüyor ve bu durum seni ulaştıklarından daha çok uzaklaştırıyor. İşte o an akıl senin en büyük düşmanın; çünkü sadece arzuların için savaşacak. Gergin, gözünü kan bürümüş, kaybedecek hiçbir şeyi olmayan bir cahil gibi…
Önerim şu ki;
Aklını tut, tutarken de mantığından yardım al. Mantığın arzularına yenik düşmez. Çünkü mantık başkaları olur; doğruyu bulana dek gezer durur…
Çünkü aklını tutan, ruhunu çaldırmaz!
