Bir Demet Mersiye

Bir Demet Mersiye

Kalbi koltuk değnekleriyle atan bir adamın gözlerine perde inmeden önce döktüğü son gözyaşıdır.

İnsan şüphesiz ki

Bir acıdan var olmuştur

Gözlerinde kurduğu düşlerin

Ellerine dökülen rahmetine sığınmış

Ne vakit bir yangın görse

İbrahim aşkıyla alevlerine koşmuştur

İnsan şüphesiz ki bir acıdan var olmuştur

İnsan şüphesiz ki

Bir yokluğa kanmıştır

Varlığı var edenden bilmemiş

Her köşe başına bir put serpmiş

Var olmayı yokluk bilmiş

Bilmekten ziyana girmiş

Güneşini erken batırmıştır

İnsan şüphesiz ki

Bir yokluğa kanmıştır

İnsan şüphesiz ki

Yarım kalmıştır

Ne söylese kifayetsiz

Ne yazsa zarardadır

Kaderi gitmekten

Atası sevmekten

Canı istemekten

Gönlü özlemekten bıkmamıştır

İnsan şüphesiz ki

Yarım kalmıştır