Çınar

Bazen sadece olmuyor dedi koca çınar.
Gölgesine siğnenmiş duran bana.
Bazen sadece olmuyor değil mi evlat?
İstiyorsun, bekliyorsun ama olmuyor.
Olmayışlar belini bükmüş belli
Acılar hep bonkör davranmış sana
Gözündeki hüznü iyi tanıyorum dedi.
Esen rüzgar okşadı o sırada saçımı.
Bir kaç yaprağını döktü sanki bana yarenlik etsinler diye.
Yasladım sırtımı heybetli gövdesine.
Bildin dedim. Evet uzun zamandır sadece olmuyor.
Neden vurmuştu ki bunları yüzüme?
Gözümü ovuşturdum. Bunca zaman direnmiştim şimdi ağlayacak değildim ya!
“Nereden çıktı bu toz?” diye söylendim kendi kendime.
Yapma dedi koca çınar.
Bırak kendini, bu gökyüzü bu deniz senin bırak.
Onu da anlamıştı.
Yüz yıllık çınarım, ilk gelen sen değilsin gölgeme dedi, sonda olmayacaksın.
Yüreğin büklüm büklüm biliyorum,
acıyı damarlarının her zerresinde hissediyorsun biliyorum
Boğazın yutkunmaktan yırtılıyor biliyorum,
Gözüne kaçan da toz değil biliyorum.
Bir gün olacak evlat dedi.
Senin için en güzeli olacak.
Okyanuslar dolacak kalbine.
En güzel rüzgarlar sana esecek.
Yurt bildiğin kara bulut güneşe bırakacak yerini. Güneşi de çok seveceksin.
Baharları ezberleyeceksin sadece.
Bir gün evlat o mukaddes elin senin elinden tuttuğunu hissedeceksin dedi.
Sonra yaprakları eşlik etti çınara.
Hepsi hak veriyor gibiydi.
Hadi şimdi git denize dediler.
Umut sıkıştırdılar ceplerime.
Bir gün gülmeyi bileceğim sadece.
İnandım çınara.