Yüzyıllardan beri insanlar, toplumda yetersiz gördükleri bireylere yardım etme eğilimi gösterirler. Genellikle edilen bu yardımlar, merhamet ve vicdan ögelerinin devreye girmesiyle birlikte sınıra dayanır ve yardım olmaktan çok bizzat işin tamamlanması yolunda ilerler. Peki her yardım bireye fayda sağlar mı ?
Biz yetişkinler daima içgüdüsel olarak özellikle çocukları koruma ve onlara giriştikleri işlerde yardımcı olma eğiliminde oluruz. Sanki bizim yardımımız olmazsa o iş tamamlanmayacakmış gibi hissederiz. Bu hissiyat bizleri, onların davranışlarına ve giriştikleri eylemlere karışmaya, hatta ve hatta o işi bizzat bizim tamamlamamıza sevk eder. Bu hissin yanına bir de bireylere yüklenen bir takım toplumsal roller ve toplumsal baskılar eklenir. Örneğin; iyi anne, iyi baba, yetersiz anne, ilgisiz baba, ilgisiz anne… Nedir tüm bunlar? Bir çocuğun birey olmasına izin vererek yetişkinin mevcut dünyasının sınırlarını korumak ne zamandan beri ilgisizlik olarak adlandırılır oldu?
‘İYİ ANNE’
Toplumda çoğunlukla düşünülen ‘iyi anne’ ; çocuklarının giyinmesine yardım eder, onların saçını tarar ,kişisel bakımlarında yardımcı olur, ödevlerini yaparken ödevi kendi sorumluluğuymuş gibi yerine getirir ve ona daha pek çok konuda yardımcı olur. Hatta bazı anneler “Çocuğumuz için yapabileceğimiz her şeyi yapmak bizim görevimiz değil mi? Ona ne kadar hizmet edersek bizler o kadar iyi anne ve babalar oluruz.” diye düşünür. Tabii bu düşünce geleneksel yapı ve toplumsal rollerden nasibini almıştır. Ancak belirtmek gerekir ki belli bir noktayı aşan her yardım çocuğun gelişiminin önüne konan bir engel halini alır. Çocuğun en hayati ihtiyacı karşılaştıkları durumlarda ‘problem çözme becerisini’ bir an önce kazanmalarıdır. Çünkü çocuk bağımsız olmaya ihtiyaç duyar. Çocuğa verilen gereksiz destek onun büyümesi ve gelişmesi için gerekli olan bağımsızlık ihtiyacını karşılamaktan bir hayli uzaktır.
Küçük bir benzetme yapacak olursak, devlerin cücelere korumacı bir yaklaşımla sunduğu yardım, kısa bir süre sonra cücelerin kendilerini yetersiz ve aciz görmelerine sebep olur. Yani “Devlerin nezaketi cücelerin felaketi olur”. Biz ebeveynlerin çocuklara, onların gelişimlerini destekler nitelikte yardım etmesi gerekir, örseleyici bir şekilde değil.
