Figan

Evet, ben figanı masum, bahçesi kalabalık, deli kız,
Ruhum hangi dala tutunacaksa orada yeşereceğim, hangi maviye çizileceksem orası benim dümenim…
Evet, ben huysuz feryadıyım dalgasız deryanın,
Şakaklarındaki beyazım derdi selim babamın, hüznünde yayımlanmış tebessümüm yarası derin anamın,
Kahvemi soğutarak içerim hep,
Aklım kaçar semadaki beyazlı mavili puslara, düşünür dururum şekerli mi, şekersiz mi bu pamuklar?
Sonra bir rüzgar eser, perdesi parmaklarıma değer baharın…
Aklıma yarım bıraktığım kitabım gelir, okurum,
Evet bir yudum daha,
Geceleri severim, karanlığa sığınmış bir avuç merhamet, toprağın himayesinde bir küçük selamet,
İçimde bir yerlerdeyse kırmızı felaket…
Sinesine yer etmiş, gözleri mahur, kirpikleri asi küçüğün,
Düşünür dururum, o mu fazla cömert güzellikten, yoksa ben mi güzel görürüm?
Bakmışım ki, kahvem soğumuş…

Cildi eskilerde, yaprakları solmuş emanet defterin,
Eskisi gibi okunmuyor, sararmış sözcükleri, fütursuz…
Lal olmuşlara özgü bir sedasızlık hakim yıllanmış odada…
Öncekinden değil huzuru, kahve kokmuyor rutubetli koltuklar,
Vitrindeki hatıraların yüzü yok, yaşadıklarını anlatmaya,
Akan yaşları edep edinmiş, köşede, sandıktaki gramofon,
Orada, ileride bir tablo uyuyor, kaç yalnıza dalgınlık oldu kim bilir, kaç nazar gezindi ıslak ıslak tuvalinde…
Gümüş işlemeli mücevher kutusunun yansıması var, perdeden sızan güneşte,
Tozlanmış kitaplıkta, berhudar mutluluklar saklı, dokunan olmamış hiç…
Dememişler, gideli hangi asra teşrifleriniz tesadüfen,
Hangi sanatın, hangi edebin dudaklardaki şarkılarısınız siz,
Canlandırmalı yeniden, yeşertmeli tırabzan kenarındaki sessiz orkideleri…
Tekrar tekrar ahu kokmalı abajurun yanık sesi…
Ahh Albay,
Bırak da içelim şu mereti,
Yeni kahvemde soğumuş…