Göçebe bir topluluğun acısıyla değişiyor mevsimler,
Ayak sesleri, günahın gürültüsünü çıkartıyor zamanın karanlık kuyusundan
Korkunun eli ağaçların gölgesine karışarak geçiyor köhne yerlerden
Ve göç tekrardan başlıyor.
Dikenli teller onmaz göçükler açarken yüz hatlarına,
Aylar eksiliyor takvimden.
Göçebeler sobeliyor kaybolan maktulleri
İyileşen bir yaranın kabuğu tekrardan var oluyor,
Ve göç başlıyor.
Yere düşen çocuk gökyüzüne dönüyor,
—Bak! kuşlar göç ediyor,
Oysa göç sana aittir.
