Halihazırda lüğatımdaki cümle topluluğuna zenginlik katacak bir isimdeydi. Nerelisin diye sorduğumda “Yedi kuşak gökkuşağılıyım” dedi. Sanki yedi düvele, yedi kat yabancıya meydan okur gibiydi. Rengini sevdiğimin mavisini gözlerine hapsetmiş, yüzme bilmeyen gönlümü daldırıp götürmüştü. Usulca bir gülümseme geldi ruhuma; aynalara yansımayacak cinsten. Bunca zaman kafesinde esir kalmış bir kuş misali, kanat çırpmak için gözlerinde kaybolmayı bekliyordum. Soluksuz biçimde soluklanmaya başladım. Aheste giden ömrümü bir nefeste verebilecek gibiydim. İsmini ismime nakışladım, kafiyesiz bir şiir çıktı. Hiç aldırmadım.
