Kafamda binbir türlü düşünce beynimin çıkmaz, ıssız sokaklarında kol geziyordu. Var gücümle kendimi dışarı attım ‘hava güzel’ diyordu iç sesim. ‘Artık bir soluklan kendine gel ve yaşadığının farkına var.’ Yaşıyordum ama eksiktim, yaşadıkça eksildim. Her yanımı kaplayan bir duvar gibiydi hayatım. Dört dünya arasında sıkışıp kalmış gibiydim. Yürüyordum öylesine…
Etrafa bakındım herkes kendi işiyle uğraşıyor, herkes kendi kalabalığıyla yalnızlaşıyordu… Mavi evin balkonunda çamaşır seren Cemile ablayı gördüm. İki ev yanında dışarıyı izleyen, gördüğü çocuklara şeker veren Ömer dedeyi… Ne de masum ne de tatlıydı o haliyle. Huzur saçıyordu resmen. O kadar hayatı yaşayıp görmüş, beli bükülmüş. Belki dizi tutmuyor ama kalbi hâlâ tutuyordu. Sımsıkı hayata inat tutunuyordu yaşama… Sokağın gürültüsü top oynayan neşeli çocuklardı. Onlarla tamamlanıyordu hayat, ya da tam anlanıyordu çocukluk. Etrafta koşan, miyavlayan kedicikler vardı. Yeryüzünün diğer sevimli, neşe kaynağı hayvanlar. Herkes bir koşuşturma ve gayret içerisindeyken benim bu içimdeki mücadele neden topallıyordu? Ve benim ruhum neden tökezliyordu ki?.. Her şeyin cevabı kainatta gizli derler. Bazen de yaşadıkça ya da yaşın oldukça öğreneceksin galiba birşeyleri… Bazı anlamlar tam zıddıyla ortaya çıkar ya; Galiba kırılmamayı kırıla kırıla, düşmemeyi düşe düşe, olgunlaşmayı zorluklarla öğreneceksin. Sabrı da güçlüklere tahammül edip sınanarak kavrayacaksın. Hayat bir sınavsa ve yanlışlar doğruyu götürüyorsa bazen boş bırakacak çok da takılı kalmayacaksın seni düşündürüp vaktini harcayanlarda…
Yürüdüm yürüdüm ve oturdum bir banka, izledim öylece etrafı. İzledim yaşamı ve yaşamayı… Nefesimi alıp verebilmem bile bir mucizeydi oysaki. Hayatımı kaçan bir trene benzetiyordum. Hem de az bir zaman farkıyla. Bir dahaki kalkış ne zaman olurdu? Kaç gün, kaç saat beklerdim bilmiyordum ama bildiğim tek şey; Beklemem gereken bir tren, varmam gereken bir yer olduğuydu…
Yetişmemiz gereken bir tren her daim vardır.
Yeter ki zamanında orada olalım…
