Ah İskender!
Ah iki gözümün çiçeği!
En şair yanlarım önünde diz çökmek istiyor usulca.
Ses tellerim çırpınıyor seni duyurmak için tüm şiir severlere.
Kalbim kanatlanıyor kütüphanemde gördüğümde kitaplarını.
Nedendir bilinmez dün ‘İkinci Waliz’ kitabından seslendirdiğim bir şiire takıldı insanlığım.
Elbette biliyordum nedenini ama bilmenin çözmeye yetmediği durumlarda ‘Nedendir bilinmez’ le başlayan cümlelere alıştırdım kendimi.
Şiirler…
Şiirler diyorum efendim!
Ne de güzel sarıp sarmalıyorlar en çıplak yerlerimi,
İçimi ürperterek hem de.
Isıtarak üşümüş ayaklarımı
Yerden keserek hem de.
‘Zaman her şeyin ilacıdır ‘ sözüne inanılmaz katılıyorum.
Ama ne zaman bu cümleyi dile getirsem arkasından aynı derecede inandığım
‘Zamana bırakma, kayboluruz’ sözünü yazıyor parmaklarım.
Hayat işte tam da böyle sevgili okuyucu.
Birbirine tezat cümleler var fakat ikisi de doğru.
Tıpkı tezat iki insanın birbirine doğruluğu gibi.
Toplumlar müsaade etse ne aşk hikayelerine tanıklık edecek coğrafyamız da
Başkaldıracak yerlerimizi kırdılar inceden.
Ve bir başkaldırı şairi olan Küçük İskender şöyle diyordu ‘İkinci Waliz’ kitabında
Hayır.
İçimde bir köpek uyuyor.
Ben uyandığımda o dalıyor. Hepten uzaklaşıyor.
Evet.
Kısa yalnızlıklar tanrı tanımaz ama şiir hatasızdır gerçeğe.
Ayrılık kalbi eksiltir, eskitir.
Desem de sabah yoruyor insanı
Çünkü dün çok insafsız
Çünkü geçmiş fazlasıyla kıskanç ve saldırgan.
Küçük İskender, Büyük Şair
