İlk Kalemime Özlem ve Sevgi ile

Herkes doğduğunda boş defter yapraklarından oluşur. İlk kalemimiz annelerimizdir. Onların yazmasıyla şekillenen defterimiz bizleri yansıtır. Ben bu konuda şanslı olanlarımızdanım.

Sekiz sene önce kalemimi kaybettim. Bana o kadar güzel şeyler not almış ki kalemim, diğer kalemlerime nazaran hâlâ daha onun izleri olan sayfalarımla yeni bilgiler öğrenip güzelliklerle bakıyorum hayata. Kalemimi kaybettiğimde cansız olan deftere yazdığı şiirlere rastladım. Dedim ki güzelliği şairliğinden geliyor. Burada bir şiirine yer vermek istiyorum.

“Yarama vururlar neşter
Durmaz kanar içinden.
Görünmeyen yaraya
Sargı bezi neyleye.

Yaram öyle derin ki
Bir sözle deşiliverir
Ben ah! edip yandıkça
Üzerime dökülen su neyleye.”

Görünmeyen yaralarımıza sargı bezi neyleye dostlar.

Kalemimi kaybettiğimde artık benim de bir kalem olduğumu fark ettim. Ben de insanlara yani boş sayfalara artık bir şeyler karalıyor, onları etkiliyordum.  İlk kalemim için bir şiir kaleme aldım ve dedim ki:

“Bu, dünyanın düzeni,
Sen seversin üzeni,
Deli gibi gezeni
Gördüm, duruldum anne.

Yemek ol gel de hep piş;
Yesen de doymaz ki diş.
Her gün de yeni bir iş,
Artık yoruldum anne.

Sayarız öğünleri,
Ararız hep dünleri,
Özledim o günleri,
Resme sarıldım anne.

Hayat tam bir bulmaca,
Aşka hasret katmaca
Uçamayan atmaca
Oldum, darıldım anne.”

İlk yazımda ilk kalemime özlem ve sevgi ile güzelliklerin bol olduğu güzel hayallerin güzel hayatlara döndüğü güzel güzel günler dilerim, saygılarımla.

Uçamayan ATMACA