Ne zaman büyür insan?
İlk adımını attığında mı, yoksa ilk konuştuğunda mı? Bana kalırsa, ne yürüdüğünde, ne de konuştuğunda; ağladığında büyür insan.
Hayatla bir başına kalınca anlar büyümenin ne olduğunu. Bitmek bilmeyen mücadelelerden, heyecanlardan, endişelerden, umutlardan alır derslerini.
Hatalarla büyür. Hiç durmaz ki insan, ölene kadar büyür. Zaman alır, verir, götürür, bazen de getirir.
Bazen öyle çok götürür ki senden, hiç oldum zannedersin. Nefes almaya mecalin kalmaz, ama alırsın. Bağıra çağıra, haykırarak belki, ciğerini delip geçse de alırsın işte o nefesi.
Nasıl yaşar ki insan nefes almadan? Kimi zaman sen kaçarsın da, o bırakmaz peşini.
Yaş aldıkça değil, yaşadıkça büyür insan, gerçekten yaşadığında.
Bazen hayat bir dokunuşla değişiverir. Bir dokunuş kaç ömre bedel olabilir? Kaç canı yakabilir, kaç yüzü güldürebilir?
Öğrendikçe büyür insan.
