Kalbimde Tütüyorsun

Sen bu hayatta benim en büyük yara kabuğum oldun!
Yaram iyileştikçe, yarayı deşmelerinle meşhurdun, son bu kaç (?) yıl…
Unutmaktan acizleşse de kalbim, tabiri caizse senin için yakınırdım her gün her gece.
Affedebilir miyim bilmiyorum veya daha kaç kere affedebilirim ki?
Acımın en ağrıyan tarafım oldun sen benim, sen, benim hiç değişmeyen kalp ritmim.
Bir ara kendine gel de, ben zaten sendeyim, karşılaşırız illa ki..

En çok affedişim, büyük aldanışım.
En çok inanışım, büyük yıkılışım.

Bir insan hiç nefretle özler mi karşındakini, nefret ede ede, dişlerini gıcırdata gıcırdata, özlem kokusuna hasret kalır mı?
Onu görünce nefretiyle boğmak isterken, sıkı sıkı sarılmak gelir mi içinden?
Hem nefret edip hem deli gibi aşık olabilir mi?
İnsan hiç gözyaşıyla sever mi, söylesene sevgili?
Başımı omzuna koyacağım günlerim olacaktı hani, kokunun bana verdiği huzuruyla…

En çok hevesim, büyük ah çekişim.
En çok heyecanım, büyük hüsranım.

Ben seni en çok, sana dalmalarımla sevdim sevgili..
Cam kenarında sallanan yaprakların seni düşlerimle andırmasıyla geçti ömrüm.
Gözümden akan yaş damlalarıyla sevdim yüreğini…
Kimi gün hırs ede ede, kimi gün affederek, kimi gün ise hasretinle tutuşarak..
Sen benim küçüklüğüm, küçüklüğümün en güzel yanı, sen benim çocukluğumun en yoğun duygusu oldun. Günlerim, Aylarım, Yıllarım…
Saçlarımdan tarayacağın anılarımız olacaktı hani, beni ellerinle büyüttüğün…

En çok kötü anılarım, en çok, güzel anılarım.
En çok iyi kim, en çok pişmanlığım.

Her gelişinde seninle yeniden var olmayı, seninle bütünleşme hissi dahi yeterdi beni mutlu etmeye..
Oysa kalbine dokunsan ben oradaydım, sığındığım limanımdın, günde kaç kere beni kalbinde hissettin; Kaç kere hatıralarına geldim kim bilir?
Kalbine dokunurken o sızıyı hissettin mi hiç?
Sen bu hayatta benim en çoğum oldun bilemedin, bilememişim.

Allah’a el açıp yalvardık, Sen bensiz ben sensiz ağladık, tüm umudumuzu çabamıza sarf ettik.
Gittin, al bak ne oldu? Bitti sevdamız...