Tarlada çapa, ekinde orak, ayçiçeği dövmede sap olmak. Oysa biz istemez miydik iş sahibi, memur olmak? Kadın olmak ne zordu bu memlekette, acıyla şiddetle anılan kadın olmak ne zordu. Gece dışarda dolaşırken hesap vermek ne zordu. Zorlaştırdılar…
Kadını en kuytuya, en köşeye sıkıştırdılar. Kadın kısmı şöyle, kadın kısmı böyle diye meşrulaştırdılar. Sadece bir günde onlarca kadın ölüyordu, biz buna alışmak istemiyorduk. Alıştırdılar…
O kadınların aileleri vardı, dinmeyen ağrıları, silmeye çalıştıkça daha çok akan gözyaşları. Hiç saydılar ama sayamayacaklar. Bitti demeyeceğiz. Bitmeyecek. Bu cinayetlerin sonu gelesiye kadar ses olacağız. Biz susmayacağız. Kadınlarımızın o acıya katlanmasına göz yummayacağız. Bu şiddeti normalleştiren algıyı kıracağız.
Cahit Sıtkı; memleket ister gök mavi, dal yeşil, tarla sarı olsun. Ben de memleket isterim; eşitliği, adaleti aramanın suç olmadığı koyu bir memleket!
Yüreğinize sağlık, o güzel günler yakındır…