midlake olmasa ağlatacak kimsem kalmazdı
nimet olmasa ağlayacak kimsem
doktor xanax veriyor anneme
bana da ‘hadi topla bakalım ikiyle ikiyi’ diyordu
reddediyordum rosa’yla beraber
arkamızda proletarya ve kitlelerin dinamizmi
moderniz biz! modern proletler biziz!
çığırtkanlığımız alınlarımızdan okunuyordu
dil pabuç, hırçınlık diz boyu
dört nala denizlere uçuyorduk
ve sen rosa!
seni çocukluğumdan beri değil
rahmimizden beri tanıyorum
rolleri değişiyoruz ve ben sana tekrarlıyorum
“you will see! you will see!”
evet, gördüm
damarlarında dolaşan kan değil
benim inadımmış
hapse atıldığında söylediğin şarkı
ötücü kuşlarla gönderdiğim mektuplarmış
şimdi ikiyle ikiyi toplayıp
diyorum ki
bir öğretmenin kara tahtası
kavganın enn orta yerindedir
siyah mürekkeple
mücadelenin formülü yazılır
baş harflerinde ise hep aşk vardır
yüzün, yüzümün en aydınlık çağıdır
