İnsan asil vaktinde huzura vardığını düşünür. Huzur da yalnız huşuda bulunur, karanlıksa bir bakidir sonsuzluğa el açar. Asileye dönüştüğün de yer altı karanlığı ile yeryüzü karanlığı aynıdır. Kimi yer yüzü kimi de yer altı ölümlüsüdür fakat aynı yolda bir direniş vardır. HİÇTİR!
Tutkulu yaşanan hayat ve asla vazgeçilmez sandığımız hayat sen neredesin, var mısın ki ya-şa-mak hiç uğramazdın akıp giden zaman da, kısılan ömür evvelsi iken yokluğunu var ettiren ŞEYLAN!
Ölümü en çok hiçliğe benzeten ağaç fidanı gibisindir hiçlik, toprağın kök saldığı hayat insan evladının oluşunun yöntemidir, dallarından seçtiğin yol yaşamın yollarına benzer en kısa mabed. Uzun dalın yolu baht bilirken kaderi mahşer â-mad zirveyi etkiler. HİÇLİK!
İnsan evlâd-ı hayat zorluklarında ağla ama bilmez misin eyy insaan! Tekrar dirileceksin tekrar var olacaksın –ba’s ba’der mevt– her gecenin karanlığında aydınlık olmadı mı?
Hiçlik ile asile (tekrar dirilme) bir vakte kadar aynıdır fakat Ruhun Bakiliği Hiçlikte sonradır. ŞEYLAN!
