Tahterevalli Bilmeyen Çocuklar Vakti

Annemle otururken salonda, en son ne zaman düşünmedim yarını

en son ne zaman bir şarkıdan bana pay çıkaramayacak kadar neşeliydim

en son ne zaman neşeliydim

hangi zamanın insanıyım sordum kendime

yüzlerce binlerce kez aynalarda savaştım bedenimle

nasıl verilirse zarar öyle verip 

nasıl çıkılmazsa çıkmaz sokaktan aynı yöne yürüyünce

öyle yürüdüm saatlerce 

Lambaların yedi yirmi dört yandığı

evlerin hiç aydınlanmadığı 

çayın hep demlendiği

hiç tavşan kanı olmadığı

hep bir yere gidildiği 

hiç bir yere varılmadığı zamanlardan geldim

Zamanlardan zaman seçtim de geldim 

Neticede insan kapadı mı gözünü

pınarlarda dipte kalan yaşlar karşı koyamadı mı yerin çekimine

pünün sonunda uyumadan kurdu mu düşlerini

zamanlardan zaman da seçebilir 

Dedim kendime ne işim var burada

köpeklerin betonlarda uyuduğu ve çocukların hiç salıncak görmediği

insanın göz göze geldi mi insanla ürküp geri çekildiği

yağmur yağınca ıslak kedilerden kaçan insanlarca korkak bir çağda 

ne işin var dedim ve bulamadım bir iş

yürümekler bitti,

koşturmaklar bitti,

yazıp çizdim ve sildim tekrar

yordum kendimi türlü sebeplerle

bitti işin bu çağda dedim kendime 

Geldim buraya

Baktım etrafta çocuklar hala bilmiyorlar tahterevallide nasıl düşülmez

ya da düşülünce, kapılınca yüzükoyun yere

nasıl belli edilmez

baktım hala köpekler betonların üzerinde

insanlar hala su birikintisinden hızlıca geçip arabalarıyla

ıslatıyorlar kendini taşımayan kızları 

Hala kimse dinlemiyor ve anlatmıyor 

hala hanımlar ve beyleriz,

hala kanunlardan ve suçlardan müteşekkiliz

Günün sonunda çocuklara kavuşunca 

onlarla koşunca ve yolun sonunda elektrikli teller olmayınca

ortancaları yolarken teyzeye yakalanınca ve erikleri ağaçtan toplayınca

tuz bulamayıp küsünce hayata

lambalar sönünce ve güneş gelince,

annemle oturunca karşılıklı

hiç konuşmadan oturunca bakışarak 

Zaman değişirdi

İnanırdım, zaman değişti.