Toprağa Kavuşma Vakti

Yalnızlık dolu kadehler
İçtikçe sarhoş oluyorum.
İçmeyince kahroluyorum.
“Asla yalnız bırakmayacağım.”
Diyenler, neredeler?

Gün dönüyor, gece ile gündüz eşitlendi
Elimde sizden kalan üç beş resim idi
Gerek kalmadı resimlere, özledikçe
Hatıralarınız zihnimde kilitlendi

Aklımdasınız ama bedenî yalnızlık bitmiyor.
Terk edişlerinizi düşünürken çayım soğuyor.
Yalnız geçen her bir gün, her bir gece,
Sanki kalbim kendine taştan bir duvar örüyor.
Her bir tuğlada da sevdiklerim içime gömülüyor.

Belki de vakit gelmişti, göçme vaktine.
Öldükten sonra gireceksem terk edenlerin kalbine
kalsın! Yaşarken ihtiyacım vardı sevmenize.
Vakit geldi, şimdi toprağa kavuşma vakti…