Umut Meşalesi

İçimde susmayan onlarca çığlık.
Bu şehrin gürültüsünü kapatıyor.
Ruhunu kaybetmiş bir yolcunun,
Şiirlere sarılması gibi heveslerim.
Sessiz değilim. Büyük bir hengâme var.
Düşüncelerimde her gün bu bağrışlar.
Yitirilmiş bir kentten,
Kimsesi olmayan sessiz caddeler.
Gece yalnızlığımda yıldızları toplamam,
Karanlığımı aydınlatmak içindir.
Ve sabaha kadar ayı izlemem,
Anlatamadığım serzenişlerimdendir.
Zaman değil, türküler merhem yaralara.
Kaybetmişlik bütün denizlerin rıhtımında.
Büyümek marifet değilmiş,
Her gün bir komedyanın arkasında.
Çocukların gülüşlerine yetişemem artık.
Kahkahalar içimizdeki acı çığlıklarda.
Rüyalarım pembe bir düş değil,
Hayallerim de hızla benden kaçarcasına.
Geçmişin iniltisi kulaklarımdayken,
Üzgün kentler var arkamda.
Uzaklardan yalınayak bir çocuk koşar
Gözlerinde karanlık umut meşalesi.
Ve ağlarcasına bağırır.
Yaşamak için sadece merhamet var buralarda.