Uzun Gece

Yokluğunun üstünü geçmişimle örtüyorum,

Üşümüyorum ama hissetmiyorum da…

Bir başıma direniyorum yalnızlığa,

Bir başına var olmak yetmiyor olsa da.

Düne dönüyorum aradığımı bulabilmek için.

İşte o an içimde birtakım fısıltılar beliriyor,

Dışımın duymadığı çığlıklar halinde.

Sana sesleniyor, seni arıyorlar,

Ve bu gece;

Seni bulmak ihtimal, umutlu el fenerleriyle…

İlkin yüreğimdeki inanç tohumuydun,

Sonra gönlümün bahçıvanlığını üstlendiği,

Yaseminlerle dolu bahçesi.

Sana çok özenirdim sevgilim.

Öyle ki! Kış uğramazdı bize,

İklimler boyu korurdum.

Öyle içimden, öylesine derindeydik ki,

Yüzüm sadece sana dönük.

Gökyüzünü, yeryüzüyle ayıramayacak kadar,

Aşka kamburdum.

Bugünse bedenimi,

 Sana hibe edilmiş zannederken,

Yokluğuna yenik düştüm yeniden.

Bu zifiri günlerde,

Seni bulmak ihtimal, umutlu el fenerleriyle…

Rüyalarda yaşamak için seni,

Gece uyutmaya çalışıyor beni.

Gel sevgilim, gel!

 Gün ağaracak birazdan.

Zaman öldürmeye zorluyor içimden seni,

Gelmediğin her an…