Bir Bakışla Başlayan Bir Kelimeyle Derinleşen Aşk
Aşk, her zaman en beklenmedik anda, en sıradan bir anın içinde gizlidir. Bazen bir bakış, bir anlık bir dokunuş, yürekteki fırtınaları harekete geçirir. Ömer’le tanıştığımda, dünya bir anlığına durmuş gibiydi. Gözlerim onun bakışlarında kayboldu; zaman, o anın içinde eridi ve ben sadece kalbimin atışlarını duyuyordum. O bakış, bir anlık bir ışık gibi gözlerime vurdu, ardından kayboldu. Ama o ışık, kalbimin derinliklerinde, soluk bir yıldız gibi parladı.
O andan sonra, o bakışı içimde bir hazine gibi sakladım. Ne zaman geceleri yalnız kalsam, o bakışı hatırladım. Adeta bir yansıma gibi zihnimde dönüp durdu; ama ne kadar hatırlasam da, içimde bir eksiklik vardı. Bir şey eksikti, bir kelime, bir cümle… O anın tamamlanması için bir şeyler daha vardı, ama ben onu bulamıyordum.
Sevda, Kalpte ve Ruhta İz Bırakan Bir Yolculuktur
Hayatımda birçok şey değişti, zaman aktı, mevsimler döndü. Ama o bakış, sanki bir takıntı gibi içimde yaşamaya devam etti. Sadece bir bakıştı, ama bir ömre bedeldi. Her geçen gün, o bakışın derinliğine daha çok çekildim. İçimdeki sevda, her geçen gün büyüdü, ancak bir türlü ona ulaşamadım. “Bir gün, belki bir gün…” diye düşünerek yaşadım, fakat hiçbir şey kesin değildi. Her şey belirsizdi, fakat o bakış, her şeye rağmen vardı.
Bir gün, yıllar sonra, bir tesadüf sonucu ondan haber aldım. Hayatını başka birisiyle birleştirmişti. O an, içimdeki sevdanın göğsümde bir yük gibi ağırlaştığını hissettim. Bir yanda kalbimde hala ona dair umutlar varken, bir diğer yanda bu umutların sonsuza dek kaybolduğunu fark ettim. Yüreğimi saran o acı, bir yara gibi de değildi. Sadece bir boşluktu, içimde büyüyen ve her geçen gün derinleşen bir boşluk.
Ama o boşlukla yaşamayı öğrendim. Sevdanın gücünü kabul ettim. Sevda, bazen varlığını ispat etmeden, sessizce kalır; fakat kalbinde bir iz bırakır. O iz, zamanla büyür ve insana kendini hatırlatır. O an, O’nu unutamamıştım, ama artık daha farklı bir şekilde sevdim. Çünkü aşk, her zaman sahip olmakla ilgili değildir. Bazen sevdiğini kalbinde saklamak, onunla yaşamak, onunla bir yolculuğa çıkmak demektir.
Ömer’in hayatımdan çıkıp gitmesiyle, ben de kendi iç yolculuğuma çıktım. Her ne kadar o benimle olamayacak olsa da, ben kendi yolumu bulmalıydım. İçimdeki sevdayı, o bakışın bıraktığı izleri ve o kalp çırpınışlarını hep yanımda taşıdım. Ama şimdi biliyorum ki, aşk her zaman kavuşmakla bitmez. Bazen sevmek, sadece sevmek ve beklemektir. Aşk, birinin ellerini tutmak değil, bazen onun yokluğunda bile kalbinde o kişiyle birlikte yaşamaktır.
Ve zaman geçtikçe, anladım ki, aşk yalnızca bir insanla buluşmak değil, bir yolculuğun içindeki duygularda saklıdır. Aşk, bir bakışla, bir kelimeyle büyür, derinleşir. Zamanla, bir bakışa bir ömür sığdırırsın. Belki o kişiyle kavuşamazsın, belki de o sana ulaşamaz, ama aşkın en saf hali, birbirinize olan duygularınızda kalır. O bakış, o anı, o sevda, zamanla senin olur. Ve bir gün, belki de bir ömür sonra, o bakışla yaşadığın her anın seni olgunlaştırdığını fark edersin.
O zaman, “Beni sevmedi ama bu beni büyüttü, olgunlaştırdı” diyebilirsin. Çünkü sevda, sadece kalpte değil, ruhta da iz bırakır. Sevdanın gücü, ona duyduğun hislerin derinliğinde yatar. Bazen aşk, var olmadan var olur, bazen de kaybolmadan kalır.
Bazı insanlar bizimle bir ömür yürümeseler de, bize hayatı öğreten en güzel duraktırlar. Sen de benim en güzel durağımdın Ömer…
Ve aşk, insanı önce kendine, sonra Yaradan’a götürmeyince, yarım kalır.
