Vefaya Yer Kaldı Mı?

Kaybedecek neyin vardır ki geride
Büyüklüğünden başka…
Gururunu kaybedersin
Sevgini kaybedersin
Huzurunu kaybedersin…
Yine olan en son kendine olur ve
Kendini de kaybedersin…

Yüreğinin parçacıkları dolar kanına
Kendi cephene sinersin sebepsizce
Ruhun kımıldar ama bedenin donmuştur
İçin konuşur ama diline kilit vurulmuştur
Coşturur içindeki gökyüzü seni
Kuş olup uçmak isterken
Sağ olan kanadını da vururlar
Ava giderken avlanırsın
Çıkarsız umutlar düşünürken
Kurbanı olursun tek bir elvedanın
Aşılamaz dedikleri dağı aşarken
Yenilirsin içinin saf duruşuna

Yürek yürek diyoruz ya hani azizim
Yürek, adam olmasını bilenlerde var
Yürek vefada var, onu da taşıyan bilir
Vefalı olmak çok zordur
Aynı zamanda yürekli olmak da…
Yüreğimde erim var dedin durdun da
Gösterdin mi açıp da yüreğini?
Hissettirdin mi yüreğinin yangınını?
Çıkıp bağırdın mı amansızca bir dağın tepesinden?
Yoksa seninki buzdan bir kafdağı mıydı
Isıtmak için attın o ateşleri
Isınmak için çaldın o yaşları…

Rabbi’m var benim gam yemem!
Şiirim var, yüreğim var, vefam var
Yok demeyecek kadar çoğum var
Unutmaz bu kalp katilini
Unutmaz Rahman zanlısını
Unutturmaz hayat gerçeklerini…

Kaybedecek bir de vefan vardır
Bazen de vefan yetmeyip,
Vedan yeter…