Issız sokaklarda birbirine karışan yağmur taneleri gibiyiz, doluyoruz hep bir yerlere ve birikiyoruz. Kendi içimizdeki boşlukları unuturcasına başka yüreklere akıyor zaman…
Her insan bir pusula taşır gönlünde onun adı vicdandır. Varlığını unutursa yönünü şaşırır, savrulur hiçlik rüzgarında. Sonunda savrulan bir ömür adına kaybeder benliğini… Susmak ne eksiltir diyemezsin çünkü kalbi en çok yarım bırakan şey susturduğun sessiz haykırışlarındır. Düğümlenir sözlerin çözemezsin, kabuğuna gizlenen kaplumbağa misali kaçamazsın içindeki korkulardan.
Kader denen bilmecenin cevabını bulmak için çıktığın yoldur hayat. Bu yolda iyi niyetlerinden bir kere yargılandı mı insan hükmünü verir vicdanının. Artık ya yok sayacaktır onu ya baş tacı edip elinden tutacaktır ömür boyu. Seni yaralasa da pusulasını kaybetmiş insanlar, sen yönünü sağlam tut. Tut ki ruhun saygısını yitirmesin bedeninde.
Küçük bir çocuk gibi kollarında uyuttuğun masum düşleri hatırla, en saf haliyle gelir sarılırdı sana. İşte sana onu hatırlatan yüreğindeki pusulandır, seni hep koruyan iyi yanındır o. Yüzüne kızgın bakan huysuz amcanın hala pamuk şekere hayır diyememesi gibi 🙂 Vazgeçmek zordur. Farkında olursan seni farklı kılar, pamuklara sarar yumuşatır huzur deryasında gezdirir. Elinden tutacağın vicdanın, vadesi tükenmiş bu hayatı değerli yapar. Kaybedeni çok olan bir savaştan sağ çıkan olursun. Tutamazsan onun elinden galibi olduğun savaşın tek kaybedeni olursun, kendi bedeninin kiracısı olur ruhun. Bu devirde kiracılık almış başını gitmiş insanlık fahiş fiyatlara satıyor pusulasını. Toprak değil ki bu nadasa bırakasın bitti mi bitiyor, kaybettin mi son buluyor. Üzülüyor, hala vicdanı hayatta olanlar vicdanının ölümüne seyirci kalanlara.
“Nasıl bir devir bu…” diye tamamlanamayan sancılı cümlelerin ağırlığını taşıyamaz hassas kalpliler. Şairin dediği haklı serzeniş gibi “insanlık 25’inde ölür 70’inde gömülür”; tek kabul etmediğim nokta vakitsiz ölümlerdir çünkü ölümü hayatta tutacak olan şey vicdandır. Herkes zaten bir gün toprakla kucaklaşacak asıl mühim olan toprağına kavuştuğunda tohum misali ebediyete çiçek açabilmendir.
Vicdan pusulasını hala yüreğinde taşıyan bahtiyar insanlar, sizler sonsuz kere çiçek açacak bir tohumu içinizde saklıyorsunuz, lütfen bunu unutmayın ve ona iyi bakın.
