Beşer, yerle gök arasında vicdanıyla seferde,
Bîdar her daim, göz kapaklarında perde.
Bırakmaz tenhada yahut izdiham ortasında,
Bitmez mi bu muhasebe bir lahza da olsa?
Gönlü diyar-ı gurbet olanı tutar mı hiç uyku?
Bu ne çetin tefrika, ihrak eder ruhu.
Göz pınarları çağlayan; sebatkâr, dinmez gam,
Vicdan deyince “Ey İnsan!” mefkud olur endam.
Çiçek açar erguvan, cemre düşer âfere,
Ölüm olsa yeğlerdi bu umarsız sefere.
Zira dili lâl, bakışları âmâ; gönlü kor ateşlerde…
Yok mudur kurtuluş, uzanmaz mı tutulacak el?
Bir nefha getirmez mi ötelerden yel?
Bulunmaz mı sırat-ı müstakim, dinmez mi elem?
Katre-i fikir yüreğimde bin dirhem.
Ye’s çukurunda yaşamak değildir gayret
Umutsuzluk zehir, umutsa baldan şerbet..
Sabret ey insan! Sabır çölde vaha,
Gafletle yaşamaya razı olur mu Hüda?
Kaleminize sağlık…
Çok teşekkürler 🙂
yüreğe dokunan bir şiir olmuş çok güzel