Yaşamak var!
Düşünceye gem vuran korkuya,
Ruha dokunan hummalı kıyıya rağmen
yaşamak…
Onca nefese karışan kimsesizliğe,
Varoluşun içinde kaybolan sessiz hiçliğe,
Mıhlanmış yüreğin teşne değişmezliğine
Yaşamak…
Belki de demir atılmış limanların harabelerinde,
Kulaklara çalınan ince bir sükunun sızısında,
Divane olmuş gönüllerin köşesine kurulmuş da bekleyen
Yaşamak var!
Karıştık ya
Gün batımının kızıllığına,
Birbirine tutunan yağmur damlalarına,
“Yaşıyoruz” umarsızca işte.
