Zamandan habersiz yaşayıp gidiyoruz. Güneşin her doğuşundan batışına kadar binlerce yastık eksiliyor binlercesi de artıyor. Bazen olup biteni kadere bağlasak bile yine de çabalıyoruz. Kimseyi görmedim ben, oturup önüne bir şeyler gelmesini bekleyen ya da sadece güneşe bakarak günü savuşturan. Herkes kendi hikayesinde o kadar yalnız ki, aynı yastığa baş koyduğu kişiye bile binlerce kilometre uzaktır. Anlatamadıklarımız birikip kalıyor, zamansız vedalarımız, terk edemeyişlerimiz hemen hemen hepsi birikip kalıyor. Keşke herkes her şeyi dosdoğru söylese nasıl olurdu şu koca cihan bilen? Bende bilmiyorum. İkili insan ilişkileri bu kadar yapmacık olmazdı herhalde, ya da sevgisiz sürmezdi evlilikler. Kimse sevgiden yoksun büyümezdi. Zamandan habersiz ölüyoruz. Sahi bilen var mı kaç yaşında olduğunu ya da yaşadığı yılları sayınca iki elin parmaklarını geçen. Zamandan habersiz öldük mü?
