Bulutlara bakıp hayal kurardık.
Bedenimiz büyüdü, ruhumuz büyümedi.
Erken büyütülmüş çocuklardan,
Zamanın acımasızlığına bırakıldık.
Geride ne kaldı bilinmek istenmez.
Her mazi gülümseyerek sevilmez.
Hayalleri ölen bir çocuktan,
Büyüyüp kaybeden yetişkinlerdeniz.
Ağlayamayacak kadar ümitsiz,
Saatlerde kahkaha atacak kadar unutkandık.
Yaşamayı öğrenemedi çoğumuz.
Sevmeyi, nefretin duvarlarına sakladık.
Acılar sırtımızdan vururken,
Dostlara bahane bulamadık.
Tüm heveslerimizin seyrini,
Kursaklarda kala kala
Yaşarken ölümü tada tada
Karanlık yalanlardan öğrendik.
Her şey biterken,
Nefes alıp ölüleri sürdürürken,
Karanlık duvarlara sığındık.
Ağlarken aynalar, gülerken insanlar gördü.
Yaşam son hızıyla ilerlerken,
Biz yaralı çocukları oynuyorduk.
Biz yaşamayı bilmezken, yaralı yaşıyorduk…
Kaleminize sağlık insanın birileri tarafından sürekli kontrol altında tutulmak istendiği tutsak edildiği küçük dünyadaki umut insanlarına gelsin.Başarılarınızın devamı için umut olsun👏
Teşekkür ederim